تا به حال از کسی خواستین که فقط باهاتون حرف بزنه؟

   دیشب طی مکالمات دیروقت و شبانه من و شقایق بود که فهمیدم خیلی وقتا واقعا دلم می‌خواد از کسی خواهش کنم باهام حرف بزنه. ازش بخوام که صرفا حرف بزنه. نمی‌دونم چی باعث میشه این‌جوری باشم. شاید این که بیش‌ازاندازه با خودم مونولوگ داشتم. به قدری که حتی خیلی وقتا نمی‌تونم تشخیص بدم که چه چیزاییُ رو به طرف مقابلم گفتم و چه‌چیزایی رو فقط بهشون فکر کردم...

   زندگیم به لحظاتی رسیده که از این که گریه‌کردن و جیغ‌کشیدن کم داره خسته شدم. دلم می‌خواد مدام با یکی دعوا کنم. یکی که زورش از من بیشتر باشه. یکی که بهم بگه الان دارم اشتباه می‌کنم. یکی که بهم بگه همیشه راه‌های بهتری هم هست. یکی که قدر من خسته نباشه. نمی‌فهمم. من که هیچ‌وقت این‌جوری نمی‌شدم! نمی‌دونم چرا این روند به صورت تساعدی داره جدی و جدی‌تر میشه. من نمی‌خوام غر بزنم، فقط می‌خوام فهمیده‌بشم. بعد این همه مدت این کم‌ترین حق منه. این که روزها رو به انتظار بشینم واسم دیگه تکراری شده. حتی نمی‌خوام وارد یه روند تکراری بشم. نمی‌خوام مثل بقیه بچه‌ها که خسته شدن خسته بشم. خیلی وقتا فکر می‌کنم همین‌مدلی خسته‌شدنم بهتر از این که تو یه چرخه تلخ و پایان‌ناپذیر از تنها بودنی گیر بیوفتم که از دور حتی تنها بودن به نظر نمی‌رسه! من تصویر سرد و غمگین دردی رو که از محقق نشدن آرزوییه که به شکل جدی انتظار واقعی بودنشُ داشتن و سراب از آب دراومده تو چهره دوستام می‌بینم. من نمی‌خوام تکرار این اشتباه باشم. وسواسم برای اشتباه نکردن به قدری فراگیر شده که خیلی از روزا ترجیح می‌دم تو اتاقم بمونم و بیرون نرم و کسیُ نبینم.

   درک این مسئله که ممکنه بارها یه اشتباهُ تو شکلای مختلفش تکرار کنین تلخ‌ترین اتفاقیه که می‌تونه زندگیتونُ تحت‌الشعاع قرار بده. کافیه یه بار اشتباه کرده‌باشین و برای همیشه فلج خواهید شد. من یه بار اشتباه کردم. شقایق بهم می‌گه حتی شبیه هم نیستن. نمی‌دونم حق با اونه یا نه. شقایق خیلی خوش‌بینانه همه چیزُ می‌بینه. حتی نمی‌تونم بگم شبیه هم هستن یا نه، ولی گذشته از همه اینا دوست دارم یکی باهام حرف بزنه. مونولوگ گفتن دیگه بسه...