آهنگ بی‌کلام

   آهنگای بی‌کلام مثل دام‌می‌مونن. یه بار که تصمیم می‌گیرین‌که آهنگ بی‌کلام گوش‌کنین اگه چیزی که گیرتون اومده آهنگ خوبی باشه برای دفعات بعد همیشه این سوال گوشه ذهنتون هست که بی‌کلام گوش‌کنین یا نه؟

   اگه یه بار تصمیم بگیرین که آهنگ بی‌کلام گوش کنین بعد از اون این حس بهتون دست می‌ده که شاید کلمات اون‌قدر که باید توانایی انتقال احساسات رو ندارن و کم‌کم دیگه دنبال این نیستین که لا‌به‌لای کلمات دنبال احساسات گم‌شده‌اتون بگردین. به این فکر می‌کنین که نوازنده باید چه حسی می‌داشته تا می‌تونسته چنین آهنگی بزنه.

   آهنگ‌های بی‌کلام درست مثل تله‌ان. اگه شروع کنین به بی‌کلام گوش‌کردن تقریبا گیرافتادین. شاید بعد از عشق این بهترین گیر‌افتادن دنیا باشه.

پی‌نوشت: به نظر شمام روزا کوتاه‌تر از اونیه که بشه هرروز نوشت یا من تنبل شدم؟