خب دیگه کم‌کم باید بریم دانشگاه :))

   تصمیم گرفتم دیگه ادامه داستان شهابُ ننویسم. چندتا دلیل دارم واسه این‌کارم:

اول این که ببخشین که این شکلی وسط داستان ناامیدتون می‌کنم. البته اگه اصلا خواننده‌ای داشته‌باشم. ولی عذرخواهی محض احتیاط واجبه.

دوم این که داستانم بعد از این، وارد یه سری مسائل و گفت‌وگوهایی که میشه که خودم حاضر نیستم دوباره از زبان مردی بشنوم. به‌الطبع درک می‌کنید که بازگو کردنشون واسه من آسون نخواهد یود و من بی‌مسئولیت‌وارانه skip‌اش می‌کنم. شاید با خودتون بگین چه دختر لوسی! مگه شهاب چی می‌تونسته بگه. باید بگم تا حد خوبی حق رو به شما می‌دم و باهاتون موافقم. من لوسم، ترسوام و به شدت نامتعادل! شهاب به غایت به کاری که می‌کرد ایمان داشت و معتقد بود چیزایی که میگه واسم خوبن و به دردم می‌خورن. بازم مخالفتی ندارم.چیزایی که گفت چیزایی بود که دیر یا زود باید باهاشون مواجه می‌شدم و به شدت قبول دارم که واکنشم خیلی تند و اکسترمم بود ولی همچنان معتقدم واکنش بهتری نمی‌تونستم نشون بدم.

سوم این که خب بالاخره ترم جدید داره شروع میشه. شهاب رفته و من موندم و یه عالمه درس که باید بخونم. به نظرم بهتر داستان شهاب ناتموم بمونه تا این که یه بازه زمانی طولانی‌تر ذهنمُ مشغول کنه.

خب به نظرتون منطقی نیست زودتز مثل همه دخترای هم‌سن و سالم از زندگی صورتی و روزمرگی و چیزای بی‌خود بنویسم تا این که به این داستان مسخره بیشتر از این ادامه بدم؟

می‌دونم روزانه نوشتن مسخره‌ترین کاریه که می‌تونم واسه فرار از داستان شهاب بکنم ولی...

نمی‌دونم...

شاید بهتر باشه تمومش کنم. از ناتموم گذاشتن بیزارم...