انتحار شکل‌های مختلفی دارد که می‌تواند برایمان به غایت تازگی داشته‌باشد.

    به قدری از هرمان هسه و فلسفه انتحارکنندگانش که در "گرگ بیابان" حرف می‌زند گفته‌م که به بخش ثابت مکالماتم، چه با خودم چه با اطرافیانم، تبدیل شده. من با این فلسفه زندگی کردم. با همین فلسفه به خاتمه دادن به زندگیم فکرکردم و با همین فلسفه از مرگی خودخواسته جان سالم به در بردم. روزهای تلخ و شیرین زندگی من آغشته به کلماتی‌ست که ۵-۶ سال پیش برای اولین بار خواندمشان و این‌روزها بیشتر از همیشه درکشان می‌کنم.

   در کشاکش روزهای سخت رابطه بی‌سرانجامی که با آدم‌ها دارم مدام به این می‌اندیشم که آدم‌ها را درست تا زمانی که بتوانم، تحمل می‌کنم. خود را موظف به تحمل هر رفتار یا هر حرفی از نمی‌دانم. فقط تا جایی در رابطه‌ای حضور دارم که از تحملم خارج نباشد.

   درست در میانه صحبت‌هایم با خودم به خودم می‌گویم که آستانه تحمل انسان‌ها پارامتر متغییری است که به مرور زمان می‌تواند چندین برابر افزایش یابد. درست همان‌گونه که بسیاری از انتحارکنندگان هرگز به شکل خودخواسته نمی‌میرند. آن‌ها با خود عهد می‌کنند که هرگاه دیگر نتوانند زندگی را تحمل کنند به زندگی خود خاتمه بدهند و به مرور تحت شرایط مختلف هر اتفاق ناگواری را می‌توانند متحمل باشند. در نتیجه هیچ‌گاه سوءقصدی به جان خودشان نمی‌کنند.

   قولی که به خودم در رابطه با انسان‌های مسموم زندگیم داده‌م شباهت بی‌نظیری به این داستان دارد. من به مرور در برابر تحمل هر چیزی مقاوم می‌شوم و چیزی از رفتار ناسالم آن‌ها نمی‌تواند آزارم دهد. شاید به مرور من نیز بخشی از جامعه آن‌ها بشوم. شاید من نیز چنین چیزی را می‌خواهم.

   گاه با خود می‌اندیشم که چه چیزی در چنین آوارگی‌ای در زندگی شلخته‌شان جریان دارد برایم جذابیت دارد؟ اولین پاسخی که به ذهنم می‌رسد عادی نبودن زندگی‌شان است. حتی اگر می‌دانم که شلخته، ناآرام، اشتباه و گاهی متعفن است و با این وجود دوستش دارم این است که از زندگی‌های آرام و ساده و معمولی خسته‌م. چیزی را می‌خواهم که از این روزمرگی مرگ‌بار بیرون بکشد. به دنیای تازه‌ای هدایتم کند. دنیای تازه‌ای که آدم‌هایش شباهتی به این‌روزهای من نداشته‌باشند.

   بلاتکلیفی در تمام رفتارها و کلماتم ریشه دوانده. این جمله را در این هفته برای چندمین بار است که می‌نویسم و تکرار می‌کنم. می‌دانم مرتکب انتحاری ابلهانه می‌شوم. می‌دانم این داستان روزی مرا از پای خواهد درآورد، اما مصرانه با اصراری که حتی خودم هم دلیلش را نمی‌دانم ادامه می‌دهم. سعی می‌کنم با خودم منطقی صحبت کنم، اما پاسخ منطقی‌ای دریافت نمی‌کنم.