دومین ملاقات بعد از عید (قسمت هشتم و پایانی)

   ازش پرسیدم: یادمه قبلنا منُ رئیس صدا می‌زدی، چی شد که دیگه این‌جوری صدام نمی‌کنی؟

گفت: خیلی وقته که دیگه رئیس صدات نمی‌کنم.

پرسیدم:‌خب دلیلش چیه؟ هرچند از این که رئیس صدام می‌کردی راضی نبودم ولی خب واسم عجیبه یهویی…

گفت:‌ خب به خاطر اینه که الان رئیس یکی دیگه‌ست. الان تو معاونی. البته این اصلا تقصیر تو نیستا…

عجب در غیابم احتمالا ریاست تغییر کرده بود، بدون این که بدونم. راستش جا خوردم. تعجب کردم، یه خورده هم باید بهم برخورده بوده باشه. چیزی نگفتم. اگه احیانا ریاست تغییر کرده بود حرف زدن فایده‌ای نداشت. چیزی که واسم عجیب بود رفتار متناقض شهاب بود، با تمام وجودش نگران بود مبادا من ناراحت بشم ولی یه جوری رفتار می‌کرد که انگار واسش مهم نیست.

   اون شب تا جلوی کوی پسرا اومدیم، از هم خداحافظی کردیم. ازش نخواستم همراهم بیاد اونم چیزی نگفت. وقتی داشتم می‌رفتم، دیروقت بود ولی تصمیم گرفتم پیاده برگردم خوابگاه، پشت‌سرم ایستاد و رفتنمُ تماشا کرد. انگار که داره برای آخرین بار، آخرین صحنه ممکن از کسی که داره میره رو تماشا می‌کنه. من رفتم و اون رفتنمُ به تماشا نشست.

   یادم نمیاد حرف مهم دیگه‌ای زده باشیم. داستانم دیگه کم‌کم شیب تند سراشیبی رو حس می‌کنه. داره تموم میشه. حتی اگه نشه اسم تموم شدن هم روش گذاشت، داره به جایی می‌رسه که دیگه چیزی واسه گفتن درموردش ندارم…

پی‌نوشت: دوستان اگه پیشنهادی واسه ادامه فعالیت دارین حتما بهم بگین.

ممنون :)

پیِ‌پی‌نوشت: اگه ایده‌ای نباشه احتمالا وبلاگُ بعد از تموم شدن داستان شهاب منحل کنم…